Okaż dobre serce

Dziesięć osób stłoczonych na dwudziestu metrach kwadratowych. Jedynym „placem zabaw” dzieci jest łóżko. Malcy, podobnie jak ich rodzice, muszą na nim spędzać niemal całą dobę – tam śpią, spożywają posiłki, rozmyślają nad niepewną przyszłością. I marzą o lepszym świecie. Prawie już w nim są, ale to „prawie” robi wielką różnicę. Nie mogą wyjść i pobawić się na zewnątrz. Krótkie spacery możliwe są tylko w wyznaczonych godzinach. Oto realia polskich ośrodków dla uchodźców. Uchodźców, czyli ludzi zmagających się z traumą po utracie domu i bliskich, po morderczym przedzieraniu się do miejsca, które jawiło się bezpieczne. Warunki, w jakich ich „gościmy” nie pomagają leczyć psychicznych ran ofiar konfliktów, wojen, terroru i przemocy. Jako zwykli obywatele – ludzie po prostu – możemy sprawić, że światełko majaczące w ich tunelu zabłyśnie jaśniej. Każdy z nas może okazać solidarność i realne wsparcie.